درس بزرگی که شورای پنج نفره قصرقند به مسئولین داد
چند روز پیش تصویری از متن استعفای اعضای شورای بخش قصرقند در شبکه های اجتماعی منتشر شد که با خود درس بزرگی به همراه داشت . اعضای این شورا به مسئولین نشان دادند اگر نمی توانند کاری برای مردم به خصوص رنج دیدگان و مستضعفین روستایی بکنند ، با دادن وعده های توخالی مردم را بازیچه خود قرار ندهند.
به گزارش باتک نیوز اعضای شورای بخش مرکزی قصرقند دلیل استعفای دست جمعی خود را بی توجهی مدیران اجرایی در خدمات رسانی به مردم اعلام کردیند و عنوان داشتند بدلیل نگاه‌های تبعیض آمیز درون بخشی فرماندار و مسولین راه و شهرسازی، بهداشت و درمان، آبفای، اورژانس بین راهی و... بخش مرکزی از محروم ترین بخش‌های شهرستان قصرقند است و از کمترین امکانات لازم در زمینه راه مواصلاتی به مرکز شهر و از خدمات درمانی تخصصی و بیمارستانی لازم برخوردار نیستند.
رئیس این شورا در مصاحبه با تسنیم ذکر کرد که سالیان طولانی ندای بی‌راهی و بی‌آبی و نبود بهداشت و درمان را به گوش مسولین رسانیده‌اند و بارها با جواب صدها بار تکراری و ناخوشایند نبود اعتبارات و عدم تخصیص اعتبارات پروژه روبه‌رو شده‌اند.
این حرکت ارزشمند اعضای شورای شهر علاوه بر درس خدمت به مسئولین دولتی و غیر دولتی چالشی جدی را با خود به همراه داشت اینکه نقش مدیران اجرایی محلی در آبادانی و تقویت زیرساخت های رفاهی چیست ؟
وقتی یک مدیر دولتی در پاسخ به درخواست های مکرر مردمی نبود اعتبارات را توجیهی برای بی تفاوتی و انفعال در مقابل رنج و زحمت مردم اعلام میکند ، چه نقشی را میتوان نسبت به جایگاه حقوقی چنین مدیری متصور بود ؟
آیا مدیران محلی باید منتظر بمانند تا بودجه ها و اعتبارات در ادارات کل و وزارت خانه ها تخصیص یابد و پیمانکاران مربوطه نیز توسط ایشان تعیین گردد و جناب فرماندار یا مدیرش در مقابل مردم کلنگ به دست عکس بگیرند و حدیث خدمت بخواند و همراهان و دوستانش نیز ناله من لم یشکر المخلوق سر دهند ؟
چنین نقش منفعلانه ای بنظر نمی رسد با خواست نظام و مردم نسبتی داشته باشد ، بلکه مدیران محلی باید بکوشند به هر نحو قانونی ممکن برای جذب اعتبارات رقابتی بین مناطق مختلف و رفع موانع حل مشکلات مردم بکوشند و با تشریح واقعیت های موجود مدیران بالادستی را به سمت تصمیمات درست هدایت کنند . و آنگاه که خود را ناتوان از بر آورده کردن خواست های مردم می یابند این نقش را به اشخاص دیگر واگذار کنند ، در این صورت است که میتوان امید داشت کشور به سمت توسعه و آبادانی در حرکت است .
اما متاسفانه مدیران دستگاه های مختلف چون نه بر اساس توانمندی بلکه بدلیل وابستگی های سیاسی انتخاب میشوند نمیتوانند نقش خود را به درستی ایفا کنند چرا که اساسا با رویکرد جایگاه حقوقی خود آشنایی ندارند .
از طرف دیگر در برخی دستگاه ها که درآمد زایی دارند این منافع مالی افراد است که در چینش مدیران نقش ایفا میکند و توزیع کارانه ها و درآمد هاست که عامل تفاوت مدیران میشود و جالب اینجاست که اینگونه دستگاه ها بر عکس سایرین میتوانند ارتباطات خوبی با مدیران سیاسی همچون نمایندگان مجلس و نهاد های بالادستی برقرار کنند و برای اخذ مطالبات مالی خود حتی در دفتر وزیر هم جلسه برگذار میکنند اما وقتی مردم محروم و روستایی از ضعف زیرساخت ها ( بطور خاص بهداشتی درمانی ) شکایت میکنند ، نبود اعتبارات را بهانه می آورند و به خود اجازه نمی دهند بیش از این مدیران بالادستی را به زحمت بیاندازند. در اینگونه نهاد ها استعفای یک شخص بسیار به ندرت رخ میدهد و افراد تا جایی که میتوانند به پست خود وابستگی پیدا میکنند ، مگر اینکه قدرت سیاسی در دست جناح مخالف بی افتد . که باز شخص دیگری از جناح مقابل می آید و این داستان تکرار می شود .
در این شرایط تنها یک عامل است که میتواند با ارائه اطلاعات شفاف به جامعه ، دستگاه ها را به سمت تحرک و پویایی سوق دهد و آنهم رسانه های مستقل است که میتوان آن را نبض جامعه دانست که هر وقت تند بزند تمام ارگان های جامعه را به واکنش وامیدارد . بنابراین گاهی لازم است مردم به جای نشستن پشت درهای بسته رؤسا و مدیران همیشه در جلسه به رسانه ها پناه ببرند و با ارائه گزارشات خود ، مطالبات خود را در سطح وسیع تری به گوش مسئولین امر برساند
